Generatie 'MaaktHetUit?'

Zoals sommigen onder jullie weten, studeer ik journalistiek aan AP Hogeschool Antwerpen (de fusie van de vroegere Artesis Hogeschool en Plantijn Hogeschool). Ik zit momenteel in het derde en laatste jaar, met als major 'radio'. Deze week hebben ik en 7 medestudenten radio gemaakt bij MNM. Op maandag en dinsdag waren dat 2 uitzendingen van Rock 'n Roll Radio Highschool en op woensdag een uitzending van Generation M. Nu kan ik iedereen mateloos vervelen met een circle jerk van overbodige complimentjes aan onszelf: hoe tof het allemaal was, wat een leuke sfeer er heerste, hoe talentvol mijn collega's wel niet zijn etc.

Maar dat is dus absoluut niet de bedoeling. Wat ik wel wil benadrukken, is dat het een schitterend initiatief is dat ons, studenten journalistiek, enorme kansen geeft. Wij hebben 3 dagen de tijd gekregen om onze vaardigheden te etaleren en eens van het echte werk te proeven. Jammer genoeg was dit enkel voor radiostudenten. Jammer genoeg ook enkel voor studenten journalistiek. Even ter info: Q-Academy en Radio Dada zijn soortgelijke initiatieven, al moet men voor die laatste niet per se journalist of radiomaker in opleiding zijn. Tijdens de uitzending van Generation M realiseerde ik me hoe gelukkig we onszelf konden prijzen. Wij kregen een kans die onze medestudenten uit de richtingen print of tv namelijk niet krijgen.

Mijn punt is echter veel ruimer, namelijk dat jongeren uit andere studierichtingen ook soortgelijke kansen zouden moeten kunnen krijgen. Laat hen ook eens een halve week, een hele week, een hele maand -maakt niet uit- meedraaien, buiten de bestaande stages. Tijdens sollicitatiegesprekken komt altijd hetzelfde gekende probleem naar voren: te weinig ervaring. In godsnaam, geef ons de kans om ervaring op te doen. Geef ons iets om op terug te vallen, iets dat we kunnen laten zien als referentie. Wij vragen geen utopie van 100.000 goedbetaalde jobs op een plateautje. Wij willen gewoon in de eerste plaats werk en de mogelijkheid om aan onze toekomst te bouwen.

De uitzending in kwestie ging over de pro's en contra's van twintiger te zijn, de maatschappijdruk, de onzekerheden en de vraag of wij het slachtoffer zijn van de vorige generaties. Dat laatste naar aanleiding van het opiniestuk van Sam Rijnders. Heel veel stof tot nadenken dus. Ik begrijp de frustratie van Sam Rijnders. Het is een feit dat we een kutwereld hebben geërfd, maar de uitdaging voor onze generatie is juist om deze kutwereld iets minder kut te maken voor de volgende generatie. En als het kan gewoon 'minder kut'. Maar zoals ik tijdens de radio-uitzending al zei: het heeft geen zin om ons te wentelen in zelfmedelijden. Wie altijd achteruit kijkt, kan niet vooruit gaan. Deze generatie jongeren is het echter beu om altijd te worden neergezet als zijnde gemakzuchtig, lui, immoreel en zoveel meer. Geef ons naast alles wat hier al werd opgesomd ook het voordeel van de twijfel.

En geef onze generatie eens een naam die wat hipper klinkt.

Twitteraar van de week: Hanne Volkaerts (@_kleingeelvisje)

Leeftijd: 21
Woonplaats: Nieuwkerken-Waas
Beroep/studies: Toegepaste Taalkunde Engels - Italiaans - Nederlands (UGent) 
Facebook + LinkedIn: Hanne Volkaerts
Instagram: hnnvlkrts

Lievelingseten: cannelloni
Lievelingsplaat: 'Winter Never Comes' van Paper Aeroplanes
Favoriete plekken: Londen, theaterzalen zoals de Bourla en de NTG Schouwburg. Ik heb ook een zwak voor rooftop bars, jammer genoeg zijn er in België niet zoveel. Ik hoop er deze zomer een paar te ontdekken. 
Mensen mogen mij contacteren voor: reizen, een avondje cultuur of een gezellige babbel 


Waarom ben jij destijds met een Twitteraccount begonnen? 

Ooit lang geleden ben ik begonnen om naar een celeb te tweeten, daarna jaren niet meer gebruikt en op een dag uit verveling terug opgepikt. 

Je zegt in je bio: 'Ik zeg belachelijk vaak eigenlijk en eigenlijk ook veel te vaak belachelijk'. Verklaar dat laatste eens? 

Ik heb de neiging om voor elk adjectief nog een bijwoord te zetten, ik gok dat dat uit mijn liefde voor het Engels komt, in die taal kan dat meesterlijk goed. Belachelijk vaak ga ik voor 'belachelijk' als versterkend bijwoord. (Zoals net gedemonstreerd in de vorige zin.) 

Wat vind je leuk (en minder leuk) aan Twitter? 

Er zijn niet veel dingen grappiger of interessanter dan met Twitter naar een tv-programma te kijken. Verder hou ik wel van de totaal zinloze, maar schaamteloze en vaak ironische conversaties die je kan voeren. Twitter is ook een heel interessante nieuwsbron, zoals bijvoorbeeld bij de aanslag op Charlie Hebdo.

Anderzijds: je mening geven wordt vaak afgestraft. Mensen vallen je heel snel aan. Er worden eindeloze discussies gevoerd die tot niets leiden en waar mensen vaak op het persoonlijke beginnen spelen. Ik kan daar heel triest van worden. 

Hoe ga jij daar dan mee om? 

Als discussies te persoonlijk worden, stop ik er meestal gewoon mee, want ik trek mij dat dan veel te hard aan. Daarom denk ik tegenwoordig ook meer dan twee keer na voor ik mijn mening geef, want ik heb genoeg van al dat dramatisch gedoe. 

Wat zijn je plannen voor de (nabije) toekomst? 

In de nabije toekomst wil ik mijn studie afwerken en op buitenlandse stage gaan. Daarna wil ik heel graag in het buitenland gaan werken. Waar weet ik nog niet, ik zie mezelf ook niet voor altijd in hetzelfde land werken, maar eerder een paar jaar ergens en een paar jaar ergens anders enzovoort. In Londen leven en werken is mijn grootste droom. 

Ik heb jouw naam eens gegoogeld. Zijn er bepaalde dingen die je liever niet op Google ziet verschijnen? 

Er zijn nogal beschamende foto's van mij tijdens mijn triatlonwedstrijden vroeger, maar al bij al is dat nog wel grappig. Verder vind ik het irritant dat al je sociale media als eerste resultaten verschijnen. Maar ach ja, ze vinden doet men uiteindelijk toch. Het internet weet alles, het is naïef om te denken dat je iets kan verstoppen. 

Met welke ingesteldheid ga jij door het leven? 

Ik probeer over het algemeen positief te leven en uit elke negatieve ervaring veel te leren. Maar ik heb ook donkere dagen waarop ik enorm veel pieker over het verleden en de toekomst, en gek word van de klotewereld waarin we leven. Het woord dat mij waarschijnlijk het best beschrijft is 'onzeker'. Ik ben lang gepest geweest en daardoor heb ik destijds mijn zelfvertrouwen verloren.

Ik twijfel dus aan alles: mensen mogen me 100 keer zeggen dat ze me graag zien, ik zal het niet snel geloven. Op Twitter kan je wel al eens je gal spuwen en je vindt er heel snel steun, want uiteindelijk is bijna iedereen die daar zit een beetje een misfit toy. 

Wat zijn jouw guilty pleasures? 

Eigenlijk vind ik het al lang geen guilty pleasure meer en schaam ik me er totaal niet voor, maar ik ben een grote fan van Taylor Swift. Er wordt vaak met haar gelachen en de media schilderen haar nog graag negatief af. Als mensen iets negatief zeggen/tweeten over haar, maak ik er een zaak van om ze te wijzen op alle belachelijk lieve dingen die ze doet voor haar fans.

Wie zijn jouw grote voorbeelden? 

Goh, voorbeelden. Niet dat ik naar zijn voorbeeld leef, maar Shakespeare is veruit mijn grootste idool. Verder kan ik enorm opkijken naar mensen die hun bekendheid (en geld) gebruiken om iets positiefs te doen, zoals Emma Watson en alles wat ze bij de VN doet. 

Ik heb de krant van vandaag erbij genomen en 3 koppen geselecteerd. Aan jou om 1 onderwerp uit te kiezen en je ongezouten mening te geven:

Vlaanderens bekendste beenhouwer: 'We moeten minder vlees eten'
Regering voert strijd op tegen illegaal downloaden

24-jarige CEO van Snapchat in drie jaar van student naar miljardair 

Ik kan niet zeggen dat ik er nog niet aan bezondigd heb, maar ik investeer ook heel erg veel in muziek en films. Thuis heb ik ontelbaar veel cd's en dvd's, en als ik toch eens een plaat download of stream om ze te beluisteren, zal ik ze met 100% zekerheid daarna ook kopen als ik ze goed vind. Ik zou graag in een wereld leven waar we platen en films kunnen streamen, terwijl de artiest er genoeg voor gecompenseerd wordt. Spotify was een verdienstelijke poging, maar dankzij Taylor Swift (ja!) besef ik dat artiesten daar écht niet genoeg voor gecompenseerd worden. Bij Netflix weet ik het eigenlijk niet, dus dat vind ik voorlopig geweldig.

Ik heb de pest aan mensen die zonder nadenken alles downloaden en nooit een cent uitgeven aan iets waar mensen zo hard aan gewerkt hebben. Ik vind het goed dat er tegen gevochten wordt, maar ik betwijfel of het iets uithaalt. In een ideale wereld wel, in de onze zie ik het niet snel verdwijnen. 

Stel: je weet dat je morgen overlijdt. Wat zou je allerlaatste tweet zijn? 

Als ik zou weten dat het de laatste tweets waren, zou het melodramatisch gezwets zijn. Waarschijnlijk iets over hoe mooi het allemaal was en hoe zelfs de minder mooie dingen betekenis hadden.