De kranten en sociale media staan zoals verwacht vol met analyses en opiniestukken over het WK van de Rode Duivels. Kritisch zijn is altijd nodig, maar hier en daar ontbreekt toch een beetje relativisme. In ons geliefde Vlaanderen stellen we graag dat bepaalde dingen relatief zijn, dus waarom doen we dat niet met voetbal? Ik neem enkele stellingen onder mijn eigenzinnige loep.
Was het WK in Brazilië een mislukking voor België?
6 keer lagen we er al in de eerste ronde uit, in 1982 in de toenmalige tweede ronde. De achtste finale werd 3 keer bereikt en in 1986 eindigden we als vierde, voorlopig het beste resultaat ooit op een WK. De kwartfinale van 2014 is relatief gezien het op één na beste resultaat. Maar blijkbaar voldoet dit toch niet aan de verwachtingen van een deel van het publiek. Blijkbaar hadden we de finale en een eventuele titel verwacht.
Met deze groep moeten er altijd betere resultaten zijn.
Al een jaar lang lezen we in de kranten dat onze internationals het mooie weer maken bij verscheidene topclubs in Europa. Akkoord en niet akkoord. Kompany, Mertens, Witsel, Lombaerts, Courtois, Mignolet, Vertonghen, Lukaku en Hazard zijn vaste waarden bij hun club. Maar spelers zoals Alderweireld, Defour, Fellaini, Vermaelen en Van Buyten kwamen het afgelopen jaar veel minder aan spelen toe door blessures en/of concurrentie. Origi was zelfs tot voor kort een nobele onbekende voor het grote publiek.
Dan rest er ook de vraag: hoe lang zitten ze, los van hun talent, al op dit niveau? Het antwoord luidt dat minder dan de helft al meerdere seizoenen bij een Europese topclub speelt. En daarmee bedoel ik: het gros van de wedstrijden spelen. De eerlijkheid gebiedt ons dus om iets bescheidener te blijven. Natuurlijk kan het beter met deze groep, maar het zou een beetje onrealistisch zijn geweest om nu al enorm hoge toppen te scheren. Eerst leren stappen, daarna pas leren lopen. En, jongens: het is een wereldkampioenschap voetbal. Gemakkelijke wedstrijden bestaan dan bijna niet. Wij hebben spelers bij topclubs, maar wie denk je dat samen met hen op het veld staat?
Marc Wilmots heeft als trainer gefaald.
De droge en ongenuanceerde cijfers spreken dit alvast tegen. 26/30 tijdens de kwalificatie, 9/9 in de groepsfase, met een plaats in de kwartfinale als eindresultaat. Men mag niet vergeten vanwaar we komen: NERGENS !!! Oké, excuseer. Nergens dus. Marc is geen toptrainer met een karrenvracht aan ervaring en dat weten we nu toch al iets langer dan vandaag. Zijn wissels en verandering van tactiek tegen Argentinië waren niet zijn beste, maar dit een ultiem falen noemen is overdreven. Was het met een toptrainer dan beter geweest? Tja, dat zullen we nooit weten. De bond kan geen miljoenen spenderen aan de beste trainers ter wereld, bovendien kunnen zij ook falen (del Bosque, om er maar 1 te noemen). Een slechte trainer die op een haar na de halve finale haalt, zo zijn er toch ook niet veel. We zijn allemaal goede trainers in onze zetel, maar slechts een klein percentage heeft ooit zelf op een voetbalveld gestaan.
Het spel was in 4 van de 5 wedstrijden niet om aan te zien.
Dat is zo. Maar dat kunnen we van alle halve finalisten zeggen. De teams die ons (bijna) elke wedstrijd in extase brachten liggen er allemaal uit. Jammer voor het voetbal, maar de laatste jaren wordt er betonvoetbal tegen vermogende ploegen gespeeld. Parkeer een bus voor de goal en laat de tegenstander zich maar te pletter lopen. Als er maar 1 ploeg is die wil voetballen, dan krijg je eigenlijk 2 ploegen die niet voetballen. Absoluut niet om aan te zien, maar uiteindelijk levert het ook resultaten op. Een pijnlijk dilemma: mooi voetbal en zelf een pandoering riskeren, of gesloten voetbal dat gefixeerd is op resultaat. Zouden wij klagen indien we zelf op deze manier Europees of wereldkampioen worden? Ik zou niet zeuren, maar ik zou er ook niet trots op zijn. Anderzijds zou ik ook niet graag hebben dat we 15 goals scoren, maar er al na de eerste ronde uit liggen.
En nu?
Laat ons al bij al nog tevreden zijn. De kwalificatiecampagne en de beleving naar het WK toe waren uniek, net als de sfeer in België tijdens het WK. Het buitenland is jaloers, laten we dat zo houden. Nu enkel lopen zeuren is een absolute afbraak aan hetgeen onze jongens ons gaven: een plek bij de 8 besten van de wereld en meer dan 480 minuten voor de hele wereld. Het komt wel goed voor 2016.
Maar toch, eigenlijk gedragen we ons een beetje zoals rotverwende kinderen. Paradoxaal genoeg als rotverwende kinderen die al die jaren daarvoor niets hadden om rotverwend mee te zijn. Enfin, we kregen niets van mama en papa België, maar wel van oom Spanje, tante Oranje en grootvader Duitsland. Misschien wringt daar wel het schoentje.
Tae-Yoon Michielsens is een onafhankelijk schrijvend persoon met een ego dat groot genoeg is om in de derde persoon enkelvoud over zichzelf te beweren dat hij een bescheiden ego heeft. Hij speelde 5 seizoenen als enige niet-drinker voor amateurploeg 'Team Pottoe' op de positie van rechtsback en scoorde maar liefst 1 keer.
