Geen weg terug?

Lieve moeder en vader,

Ik ben het, jullie 24-jarige zoon. Misschien herinneren jullie me nog wel, misschien ook niet. Tenslotte hebben we elkaar maar enkele weken 'gekend'. Dit is een beetje raar, want jullie kunnen uiteraard geen Nederlands lezen en ik kan geen letter Koreaans schrijven. En net zoals bij mijn vorige blogbericht zal de geadresseerde persoon (in dit geval 2 zelfs) dit nooit te zien krijgen. Er zit waarschijnlijk totaal geen logica in, maar ik moet het toch ergens kwijt. Bij deze richt ik me voor het eerst eens tot jullie, en niet tot die gekke mensen op Twitter of Facebook.

Morgen is het weeral kerstavond, de kans dat we dit alweer zonder elkaar zullen vieren wordt geschat op een ruwe 100%. We hebben dit ook nooit samen gevierd, net zoals honderden andere feestjes. In feite hebben we niet echt veel tijd samen gespendeerd, hé? Als klein kind heb ik jullie vaak verwenst omdat jullie mij hebben afgestaan. Nu weet ik gelukkig beter, geen enkele normale ouder doet dat voor zijn/haar plezier. Ik besef al enkele jaren dat het allemaal jullie schuld niet was, niemands schuld eigenlijk. Ik moet niemand iets vergeven omdat er ook niets te vergeven valt.

Ik krijg bijna wekelijks de vraag of ik jullie ken. Wanneer ik hier negatief op antwoord, vraagt men of ik jullie dan ooit wil kennen. Het antwoord op beide vragen luidt: "nee". Waarom niet? Ik heb hier in België al een familie, hier hoor ik thuis. Momenteel weet ik ook niet wát ik nu juist mis. Ja, er ontbreekt een klein stukje in mijn leven. Maar wat als ik er ooit mee geconfronteerd word, zou ik het dan kunnen loslaten? En zouden jullie wel het kind willen zien dat jullie al een keer hebben moeten loslaten? Per ontbrekend antwoord is er ook geen nieuw probleem dat zich kan stellen, dus laat ik het maar liever zo...

Versta mij niet verkeerd, ik vind het jammer dat we niet samen zijn gebleven. Net als zovele andere gezinnen hadden wij ook een kans moeten krijgen op een leven met elkaar. Maar helaas waren jullie te arm om voor mij te zorgen. Soms is het zelfs ironisch dat ik op de dag van vandaag niet weet wat te doen met het geld in mijn portefeuille. Jullie hebben me de kans gegeven om een leven met materiële rijkdom te hebben, iets waar jullie zelf alleen maar van hadden kunnen dromen. Maar jullie konden even goed voor jullie eigen geluk kiezen en mij bij jullie houden, weliswaar zonder al te goede levenskansen. Vanaf deze kerst ga ik jullie dankbaar zijn voor jullie offer. Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd.

Bedankt voor de kans die jullie mij hebben gegeven.

Jullie zoon,

Tae-Yoon

De waarheid kwetst, maar het verleden nog meer.

Hey.

We zagen elkaar voor het laatst in een discotheek, zo'n half jaar geleden. Niet dat ons oogcontact echt de moeite was. Wat zal het zijn geweest, 2-3 seconden? Er was een tijd dat mijn binnenste een sprongetje maakte wanneer ik je zag. Of maak van dat sprongetje maar een dubbele salto met driedubbele schroef, zo eentje waar elke jury spontaan een natte broek van krijgt. Maar tijden veranderen. Helaas was dat bij ons ook het geval.

Ach, het was een mooie periode in mijn jonge leven, ook al zagen we elkaar niet vaak. Door jou heb ik geleerd van elke seconde die je met iemand spendeert te genieten. Je hebt altijd gezegd dat ik geen vrolijke Frans was toen je me leerde kennen. Dat is ook zo, ik was toen niet 100% gelukkig. Is het nu dan zoveel beter? Neen, maar je hebt me wel al die tijd gelukkig gemaakt en dát is nu juist het belangrijkste. Het deed pijn toen je wegging, maar zonder jou was heel die periode daarvoor waarschijnlijk veel slechter geweest.

Ja, ik mis je nog elke dag. Ik zou liegen als ik het tegenovergestelde zou beweren. Maar tegelijk besef ik dat die tijd ook nooit meer terug zal komen. Er zijn al genoeg tranen om gelaten en die zoute druppels hebben ook bitter weinig kunnen veranderen. De toekomst ligt voor mij, niet achter mij. We zijn elkaars verleden, niet elkaars toekomst. In elke relatie zijn er wel problemen, maar wij konden de onze niet oplossen. Dan is het inderdaad beter om er een punt achter te zetten. Jouw vertrek was voor ons misschien wel noodzakelijk om betere mensen te kunnen worden.

Ook al is het nu veel te laat: bedankt voor alles.
Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan.

Tae-Yoon

(Ja, ik weet dat ze dit nooit zal lezen! Ik praat dan wel gewoon tegen mezelf.)

Nee

Nee tegen racisme.
Nee tegen geweld.
Nee tegen pesten.
Nee tegen cyberpesten.
Nee tegen subtweeten.

Hoe? Nee tegen subtweeten?! Wat is dat nu weer voor zever?
Ik ben nochtans voorstander van heel wat dingen die op/via Twitter gebeuren: hashtagspelletjes, twunches, mensen met elkaar in contact brengen, Follow Friday, enzovoort. Wat is nu een fundamenteel verschil tussen subtweeten en alle zaken die ik net heb opgesomd? Subtweeten is niet bedoeld om leuk te zijn. Zo simpel is het.

"Ik hoop dat die slet door iedereen ontvolgd wordt. Haar verdiende loon."
 
Voor de leken onder ons: een subtweet is een tweet waarbij je het over iemand hebt, zonder deze persoon (of zijn/haar twitternaam) expliciet te vermelden. Aan die persoon om dat maar te lezen als hij/zij je volgt. Dat kan uiteraard speels bedoeld zijn, vrienden onder elkaar kunnen zo wat steekjes uitdelen. Maar de essentie van het subtweeten is veel minder aangenaam: je hebt het in het openbaar over iemand, zonder je rechtstreeks tot die persoon te wenden. Je hebt al wel eens meegemaakt dat iemand achter je rug zit te praten en daarbij veelbetekenend naar jou kijkt. Zoiets dus.

In feite schreeuw je van de daken dat je persoon x een **** vindt. Meestal kunnen volgers die jou een beetje kennen die x wel vanzelf invullen. Je bent te laf om die persoon rechtstreeks aan te spreken, dus doe je het maar stiekem. En dan ben je nog eens te laf om die persoon in de ogen te kijken, dus doe je het maar op het internet. Het getuigt van weinig klasse, weinig volwassenheid en weinig karakter. Durf dan eens te zeggen dat je tegen twunches, hashtagspelletjes en dergelijke bent, maar dat je subtweeten helemaal niet erg vindt.

Conclusie: subtweeten zet niet alleen aan tot ruzie, onduidelijkheid en infantiel gedrag, maar ook tot regelrecht cyberpesten. Sorry, maar je bent nog altijd in een met duizenden mensen gevulde ruimte iemand zwart aan het maken. Ik vind dat ook een vorm van cyberpesten en ik schaam mij niet om hier de moraalridder uit te hangen. Twintigers en dertigers zouden veel beter moeten weten. Als laatste wil ik nog meegeven dat ik mensen spontaan ontvolg als zij subtweeten, hoe goed ik ook met hen bevriend ben. Ik wil het niet weten, ik wil het niet zien, ik wil het niet lezen.

Subtweets verdienen geen publiek.


Tae-Yoon / Twezus