Lieve moeder en vader,
Ik ben het, jullie 24-jarige zoon. Misschien herinneren jullie me nog wel, misschien ook niet. Tenslotte hebben we elkaar maar enkele weken 'gekend'. Dit is een beetje raar, want jullie kunnen uiteraard geen Nederlands lezen en ik kan geen letter Koreaans schrijven. En net zoals bij mijn vorige blogbericht zal de geadresseerde persoon (in dit geval 2 zelfs) dit nooit te zien krijgen. Er zit waarschijnlijk totaal geen logica in, maar ik moet het toch ergens kwijt. Bij deze richt ik me voor het eerst eens tot jullie, en niet tot die gekke mensen op Twitter of Facebook.
Morgen is het weeral kerstavond, de kans dat we dit alweer zonder elkaar zullen vieren wordt geschat op een ruwe 100%. We hebben dit ook nooit samen gevierd, net zoals honderden andere feestjes. In feite hebben we niet echt veel tijd samen gespendeerd, hé? Als klein kind heb ik jullie vaak verwenst omdat jullie mij hebben afgestaan. Nu weet ik gelukkig beter, geen enkele normale ouder doet dat voor zijn/haar plezier. Ik besef al enkele jaren dat het allemaal jullie schuld niet was, niemands schuld eigenlijk. Ik moet niemand iets vergeven omdat er ook niets te vergeven valt.
Ik krijg bijna wekelijks de vraag of ik jullie ken. Wanneer ik hier negatief op antwoord, vraagt men of ik jullie dan ooit wil kennen. Het antwoord op beide vragen luidt: "nee". Waarom niet? Ik heb hier in België al een familie, hier hoor ik thuis. Momenteel weet ik ook niet wát ik nu juist mis. Ja, er ontbreekt een klein stukje in mijn leven. Maar wat als ik er ooit mee geconfronteerd word, zou ik het dan kunnen loslaten? En zouden jullie wel het kind willen zien dat jullie al een keer hebben moeten loslaten? Per ontbrekend antwoord is er ook geen nieuw probleem dat zich kan stellen, dus laat ik het maar liever zo...
Versta mij niet verkeerd, ik vind het jammer dat we niet samen zijn gebleven. Net als zovele andere gezinnen hadden wij ook een kans moeten krijgen op een leven met elkaar. Maar helaas waren jullie te arm om voor mij te zorgen. Soms is het zelfs ironisch dat ik op de dag van vandaag niet weet wat te doen met het geld in mijn portefeuille. Jullie hebben me de kans gegeven om een leven met materiële rijkdom te hebben, iets waar jullie zelf alleen maar van hadden kunnen dromen. Maar jullie konden even goed voor jullie eigen geluk kiezen en mij bij jullie houden, weliswaar zonder al te goede levenskansen. Vanaf deze kerst ga ik jullie dankbaar zijn voor jullie offer. Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd.
Bedankt voor de kans die jullie mij hebben gegeven.
Jullie zoon,
Tae-Yoon
maandag 23 december 2013
maandag 16 december 2013
De waarheid kwetst, maar het verleden nog meer.
Hey.
We zagen elkaar voor het laatst in een discotheek, zo'n half jaar geleden. Niet dat ons oogcontact echt de moeite was. Wat zal het zijn geweest, 2-3 seconden? Er was een tijd dat mijn binnenste een sprongetje maakte wanneer ik je zag. Of maak van dat sprongetje maar een dubbele salto met driedubbele schroef, zo eentje waar elke jury spontaan een natte broek van krijgt. Maar tijden veranderen. Helaas was dat bij ons ook het geval.
Ach, het was een mooie periode in mijn jonge leven, ook al zagen we elkaar niet vaak. Door jou heb ik geleerd van elke seconde die je met iemand spendeert te genieten. Je hebt altijd gezegd dat ik geen vrolijke Frans was toen je me leerde kennen. Dat is ook zo, ik was toen niet 100% gelukkig. Is het nu dan zoveel beter? Neen, maar je hebt me wel al die tijd gelukkig gemaakt en dát is nu juist het belangrijkste. Het deed pijn toen je wegging, maar zonder jou was heel die periode daarvoor waarschijnlijk veel slechter geweest.
Ja, ik mis je nog elke dag. Ik zou liegen als ik het tegenovergestelde zou beweren. Maar tegelijk besef ik dat die tijd ook nooit meer terug zal komen. Er zijn al genoeg tranen om gelaten en die zoute druppels hebben ook bitter weinig kunnen veranderen. De toekomst ligt voor mij, niet achter mij. We zijn elkaars verleden, niet elkaars toekomst. In elke relatie zijn er wel problemen, maar wij konden de onze niet oplossen. Dan is het inderdaad beter om er een punt achter te zetten. Jouw vertrek was voor ons misschien wel noodzakelijk om betere mensen te kunnen worden.
Ook al is het nu veel te laat: bedankt voor alles.
Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan.
Tae-Yoon
(Ja, ik weet dat ze dit nooit zal lezen! Ik praat dan wel gewoon tegen mezelf.)
We zagen elkaar voor het laatst in een discotheek, zo'n half jaar geleden. Niet dat ons oogcontact echt de moeite was. Wat zal het zijn geweest, 2-3 seconden? Er was een tijd dat mijn binnenste een sprongetje maakte wanneer ik je zag. Of maak van dat sprongetje maar een dubbele salto met driedubbele schroef, zo eentje waar elke jury spontaan een natte broek van krijgt. Maar tijden veranderen. Helaas was dat bij ons ook het geval.
Ach, het was een mooie periode in mijn jonge leven, ook al zagen we elkaar niet vaak. Door jou heb ik geleerd van elke seconde die je met iemand spendeert te genieten. Je hebt altijd gezegd dat ik geen vrolijke Frans was toen je me leerde kennen. Dat is ook zo, ik was toen niet 100% gelukkig. Is het nu dan zoveel beter? Neen, maar je hebt me wel al die tijd gelukkig gemaakt en dát is nu juist het belangrijkste. Het deed pijn toen je wegging, maar zonder jou was heel die periode daarvoor waarschijnlijk veel slechter geweest.
Ja, ik mis je nog elke dag. Ik zou liegen als ik het tegenovergestelde zou beweren. Maar tegelijk besef ik dat die tijd ook nooit meer terug zal komen. Er zijn al genoeg tranen om gelaten en die zoute druppels hebben ook bitter weinig kunnen veranderen. De toekomst ligt voor mij, niet achter mij. We zijn elkaars verleden, niet elkaars toekomst. In elke relatie zijn er wel problemen, maar wij konden de onze niet oplossen. Dan is het inderdaad beter om er een punt achter te zetten. Jouw vertrek was voor ons misschien wel noodzakelijk om betere mensen te kunnen worden.
Ook al is het nu veel te laat: bedankt voor alles.
Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan.
Tae-Yoon
(Ja, ik weet dat ze dit nooit zal lezen! Ik praat dan wel gewoon tegen mezelf.)
zondag 1 december 2013
Nee
Nee tegen racisme.
Nee tegen geweld.
Nee tegen pesten.
Nee tegen cyberpesten.
Nee tegen subtweeten.
Hoe? Nee tegen subtweeten?! Wat is dat nu weer voor zever?
Ik ben nochtans voorstander van heel wat dingen die op/via Twitter gebeuren: hashtagspelletjes, twunches, mensen met elkaar in contact brengen, Follow Friday, enzovoort. Wat is nu een fundamenteel verschil tussen subtweeten en alle zaken die ik net heb opgesomd? Subtweeten is niet bedoeld om leuk te zijn. Zo simpel is het.
"Ik hoop dat die slet door iedereen ontvolgd wordt. Haar verdiende loon."
Voor de leken onder ons: een subtweet is een tweet waarbij je het over iemand hebt, zonder deze persoon (of zijn/haar twitternaam) expliciet te vermelden. Aan die persoon om dat maar te lezen als hij/zij je volgt. Dat kan uiteraard speels bedoeld zijn, vrienden onder elkaar kunnen zo wat steekjes uitdelen. Maar de essentie van het subtweeten is veel minder aangenaam: je hebt het in het openbaar over iemand, zonder je rechtstreeks tot die persoon te wenden. Je hebt al wel eens meegemaakt dat iemand achter je rug zit te praten en daarbij veelbetekenend naar jou kijkt. Zoiets dus.
In feite schreeuw je van de daken dat je persoon x een **** vindt. Meestal kunnen volgers die jou een beetje kennen die x wel vanzelf invullen. Je bent te laf om die persoon rechtstreeks aan te spreken, dus doe je het maar stiekem. En dan ben je nog eens te laf om die persoon in de ogen te kijken, dus doe je het maar op het internet. Het getuigt van weinig klasse, weinig volwassenheid en weinig karakter. Durf dan eens te zeggen dat je tegen twunches, hashtagspelletjes en dergelijke bent, maar dat je subtweeten helemaal niet erg vindt.
Conclusie: subtweeten zet niet alleen aan tot ruzie, onduidelijkheid en infantiel gedrag, maar ook tot regelrecht cyberpesten. Sorry, maar je bent nog altijd in een met duizenden mensen gevulde ruimte iemand zwart aan het maken. Ik vind dat ook een vorm van cyberpesten en ik schaam mij niet om hier de moraalridder uit te hangen. Twintigers en dertigers zouden veel beter moeten weten. Als laatste wil ik nog meegeven dat ik mensen spontaan ontvolg als zij subtweeten, hoe goed ik ook met hen bevriend ben. Ik wil het niet weten, ik wil het niet zien, ik wil het niet lezen.
Subtweets verdienen geen publiek.
Tae-Yoon / Twezus
Nee tegen geweld.
Nee tegen pesten.
Nee tegen cyberpesten.
Nee tegen subtweeten.
Hoe? Nee tegen subtweeten?! Wat is dat nu weer voor zever?
Ik ben nochtans voorstander van heel wat dingen die op/via Twitter gebeuren: hashtagspelletjes, twunches, mensen met elkaar in contact brengen, Follow Friday, enzovoort. Wat is nu een fundamenteel verschil tussen subtweeten en alle zaken die ik net heb opgesomd? Subtweeten is niet bedoeld om leuk te zijn. Zo simpel is het.
"Ik hoop dat die slet door iedereen ontvolgd wordt. Haar verdiende loon."
Voor de leken onder ons: een subtweet is een tweet waarbij je het over iemand hebt, zonder deze persoon (of zijn/haar twitternaam) expliciet te vermelden. Aan die persoon om dat maar te lezen als hij/zij je volgt. Dat kan uiteraard speels bedoeld zijn, vrienden onder elkaar kunnen zo wat steekjes uitdelen. Maar de essentie van het subtweeten is veel minder aangenaam: je hebt het in het openbaar over iemand, zonder je rechtstreeks tot die persoon te wenden. Je hebt al wel eens meegemaakt dat iemand achter je rug zit te praten en daarbij veelbetekenend naar jou kijkt. Zoiets dus.
In feite schreeuw je van de daken dat je persoon x een **** vindt. Meestal kunnen volgers die jou een beetje kennen die x wel vanzelf invullen. Je bent te laf om die persoon rechtstreeks aan te spreken, dus doe je het maar stiekem. En dan ben je nog eens te laf om die persoon in de ogen te kijken, dus doe je het maar op het internet. Het getuigt van weinig klasse, weinig volwassenheid en weinig karakter. Durf dan eens te zeggen dat je tegen twunches, hashtagspelletjes en dergelijke bent, maar dat je subtweeten helemaal niet erg vindt.
Conclusie: subtweeten zet niet alleen aan tot ruzie, onduidelijkheid en infantiel gedrag, maar ook tot regelrecht cyberpesten. Sorry, maar je bent nog altijd in een met duizenden mensen gevulde ruimte iemand zwart aan het maken. Ik vind dat ook een vorm van cyberpesten en ik schaam mij niet om hier de moraalridder uit te hangen. Twintigers en dertigers zouden veel beter moeten weten. Als laatste wil ik nog meegeven dat ik mensen spontaan ontvolg als zij subtweeten, hoe goed ik ook met hen bevriend ben. Ik wil het niet weten, ik wil het niet zien, ik wil het niet lezen.
Subtweets verdienen geen publiek.
Tae-Yoon / Twezus
zaterdag 23 november 2013
Twitter? Twunch?! Twoegentocht?!?
We gaan even terug naar 28 december 2011. Lang, lang geleden.
Een paar dagen voor de jaarwisseling besluit ik om een Twitter-account aan te maken (@TaeYoonM). Ik tweet slechts sporadisch (1 keer per dag is toch meer dan voldoende?), de mensen die ik volg zijn voornamelijk medestudenten journalistiek. Mensen die ik niet ken? Oh nee, awkward! Elke dag zeggen wat je bezig houdt is hier gelukkig wel sociaal aanvaardbaar, in tegenstelling tot Facebook. Maar toch ben ik niet echt overtuigd van dit sociaal medium. Het zal nog meer dan een jaar duren voor hier verandering in komt.
Dan maar vooruitspoelen naar april 2013. Na de examenperiode in januari gebruik ik Twitter steeds frequenter. Flauwe mopjes, nieuwsartikels en Youtube-filmpjes delen, en kijk: mijn volgersaantal stijgt opeens tot een goeie 200. Geen eenrichtingsverkeer meer! Namen zoals Slingers13, nikmahie, HVolkaerts en Pegerniemels (om er maar een paar te noemen) verschijnen nu en dan eens op mijn scherm. Ik krijg een sms van Pieter Wijffels waarin hij vraagt of ik meega naar een twunch in Gent. Euh, wat?!
Het magische tw-woordje is gevallen.
"Oh, hallo! Wie ben jij? En volg ik u al?"
Woensdag 1 mei schijnt de zon boven de Graslei in Gent. Ik word als onbekend groentje (of geeltje) in de groep 'twunchers' gedropt. Pieter zegt nog snel: "Ah ja, ik ga mij ergens ver weg van u zetten. Zo ga je met andere mensen beginnen praten, in plaats van met mij er altijd bij". Dank u, Pieter... Ene Liesbet bezorgt me een sticker met mijn twitternaam op en het socializen kan beginnen. Veel dank aan Hanne V, Robbe, Brent, Lisa en Nafal om mij toen wat op te vangen! Aan de overkant hield Pieter zich bezig met 2 sinistere figuren:
MrDarkley en JGobelijn.
Twezus
Na die eerste twunch stijgt mijn volgersaantal weer een beetje. Via via kom je dan terecht bij allemaal leuke accounts die weer andere mensen kennen, enzovoort, enzovoort. Als je veel gemeenschappelijke mensen volgt, denk je haast: "Die zal ook wel interessant zijn". Een paar weken later brengt die rare MrDarkley mij op het idee om mijn naam in 'Twezus' te veranderen. Ik denk dat ik toen filosofisch tegen hem aan het lullen was, waarop hij antwoordde: "Dat is gesproken als een echte Twezus". De teennagels van tw-woordhaters krullen spontaan om.
Wanneer ik mij verveel (wie studeert er nu, zo eind mei - begin juni?) heb ik de slechte (lees: irritante) gewoonte om slechte openingszinnen en allerlei aanzoeken op vrouwelijk Twitter los te laten. Slachtoffers van dienst: thingslikekelly, TamaSutraaa, itsameinga en nog minstens 100 anderen. Hun zieltjes zullen voor eeuwig en altijd beschadigd zijn. Midden juni gezellig het einde van de examens vieren in Café Local (kutkeet), een sms van 2 thuisblijvers: "Ge zijt trending op Twitter en MNM zoekt u". God, nee toch. Enfin, achteraf bekeken was #twezuszoekteenlief wel grappig hoor.
Het kan nogal verkeren.
Daarna volgde een zomer vol hashtagspelletjes, armada's, een kroegentocht in Gent met een ongelukkige passage langs frituur Sympa, een twunch op de Gentse Feesten, nog veel pret en gebulderlach, maar ook de keerzijde van Twitter. Excuseert u mij alvast voor mijn cynisme en de iets minder luchtige toon. Maar het volgende stukje wil ik het hebben over iets dat belangrijker is dan mijn levensverhaal.
In het echte leven of online geldt alvast 1 regel: je kan niet voor iedereen goed doen en met iedereen bevriend zijn. Het zou een beetje naïef zijn om te denken van wel en het ligt ook niet in mijn aard. Je kan wel op zijn minst respect tonen voor andere mensen die niet meteen je beste vrienden zijn. Maar helaas is dit op Twitter niet altijd het geval, ik spreek niet alleen uit eigen ervaring. Regelmatig lees je wel iets over een of andere verhitte discussie, 'drama', feministen vs niet-feministen, roddels, mensen die zich ergeren aan mensen die zich aan iets ergeren... De lijst wordt steeds langer en langer.
Ben ik zelf een heilig boontje? Absoluut niet. Ik rij soms ook eens tegen iemand zijn/haar kar, dat gebeurt nu eenmaal wanneer je altijd je ongezouten mening geeft. Is het de bedoeling om mensen te kwetsen? Neen. Hetzelfde geldt voor vele anderen. Eigenlijk lijken we allemaal - qua manier van doen - nogal erg op elkaar, enkel de inhoud is verschillend. Maar volwassen discussies op Twitter zijn enorm zeldzaam. Elke week zie ik persoonlijke beledigingen en verwensingen heen en weer geslingerd worden. Wordt het niet eens tijd dat we allemaal ons ego eens aan de kant zetten?
Nog even volhouden, we zijn er bijna.
Vandaag zijn we 23 november 2013, gisteren nog wat leuke mensen leren kennen. Ik moet zeggen: ik ben niet meer dezelfde persoon als een half jaar geleden. En dat bedoel ik positief. Ik heb geleerd om een beetje uit mijn comfort zone te komen en op een andere manier met mensen om te gaan. Dankzij Twitter heb ik tientallen leuke mensen leren kennen, een hoeraatje voor Twitter als sociaal medium dus! Een lief is er nog niet van gekomen, maar kom. De (vrouwelijke) aandacht die je als kattenkop krijgt, maakt al veel goed.
Hier zit ik dan, Twezuske met zijn 1380 volgers. Een mooi getal. Maar maakt dat mij gelukkig? Neen. Als afsluiter geef ik jullie de raad mee: neem jezelf en al de rest toch niet altijd zo serieus, durf eens een flauw grapje te maken (#deefgtm). Durf eens lief te zijn tegen een onbekende. Je weet nooit of deze later een van je beste vrienden wordt. Ik was ooit eens vriendelijk tegen enkele onbekenden met een rare naam en een vreemde ava. En raad eens?
Tae-Yoon / Twezus
Een paar dagen voor de jaarwisseling besluit ik om een Twitter-account aan te maken (@TaeYoonM). Ik tweet slechts sporadisch (1 keer per dag is toch meer dan voldoende?), de mensen die ik volg zijn voornamelijk medestudenten journalistiek. Mensen die ik niet ken? Oh nee, awkward! Elke dag zeggen wat je bezig houdt is hier gelukkig wel sociaal aanvaardbaar, in tegenstelling tot Facebook. Maar toch ben ik niet echt overtuigd van dit sociaal medium. Het zal nog meer dan een jaar duren voor hier verandering in komt.
Dan maar vooruitspoelen naar april 2013. Na de examenperiode in januari gebruik ik Twitter steeds frequenter. Flauwe mopjes, nieuwsartikels en Youtube-filmpjes delen, en kijk: mijn volgersaantal stijgt opeens tot een goeie 200. Geen eenrichtingsverkeer meer! Namen zoals Slingers13, nikmahie, HVolkaerts en Pegerniemels (om er maar een paar te noemen) verschijnen nu en dan eens op mijn scherm. Ik krijg een sms van Pieter Wijffels waarin hij vraagt of ik meega naar een twunch in Gent. Euh, wat?!
Het magische tw-woordje is gevallen.
"Oh, hallo! Wie ben jij? En volg ik u al?"
Woensdag 1 mei schijnt de zon boven de Graslei in Gent. Ik word als onbekend groentje (of geeltje) in de groep 'twunchers' gedropt. Pieter zegt nog snel: "Ah ja, ik ga mij ergens ver weg van u zetten. Zo ga je met andere mensen beginnen praten, in plaats van met mij er altijd bij". Dank u, Pieter... Ene Liesbet bezorgt me een sticker met mijn twitternaam op en het socializen kan beginnen. Veel dank aan Hanne V, Robbe, Brent, Lisa en Nafal om mij toen wat op te vangen! Aan de overkant hield Pieter zich bezig met 2 sinistere figuren:
MrDarkley en JGobelijn.
Twezus
Na die eerste twunch stijgt mijn volgersaantal weer een beetje. Via via kom je dan terecht bij allemaal leuke accounts die weer andere mensen kennen, enzovoort, enzovoort. Als je veel gemeenschappelijke mensen volgt, denk je haast: "Die zal ook wel interessant zijn". Een paar weken later brengt die rare MrDarkley mij op het idee om mijn naam in 'Twezus' te veranderen. Ik denk dat ik toen filosofisch tegen hem aan het lullen was, waarop hij antwoordde: "Dat is gesproken als een echte Twezus". De teennagels van tw-woordhaters krullen spontaan om.
Wanneer ik mij verveel (wie studeert er nu, zo eind mei - begin juni?) heb ik de slechte (lees: irritante) gewoonte om slechte openingszinnen en allerlei aanzoeken op vrouwelijk Twitter los te laten. Slachtoffers van dienst: thingslikekelly, TamaSutraaa, itsameinga en nog minstens 100 anderen. Hun zieltjes zullen voor eeuwig en altijd beschadigd zijn. Midden juni gezellig het einde van de examens vieren in Café Local (kutkeet), een sms van 2 thuisblijvers: "Ge zijt trending op Twitter en MNM zoekt u". God, nee toch. Enfin, achteraf bekeken was #twezuszoekteenlief wel grappig hoor.
Het kan nogal verkeren.
Daarna volgde een zomer vol hashtagspelletjes, armada's, een kroegentocht in Gent met een ongelukkige passage langs frituur Sympa, een twunch op de Gentse Feesten, nog veel pret en gebulderlach, maar ook de keerzijde van Twitter. Excuseert u mij alvast voor mijn cynisme en de iets minder luchtige toon. Maar het volgende stukje wil ik het hebben over iets dat belangrijker is dan mijn levensverhaal.
In het echte leven of online geldt alvast 1 regel: je kan niet voor iedereen goed doen en met iedereen bevriend zijn. Het zou een beetje naïef zijn om te denken van wel en het ligt ook niet in mijn aard. Je kan wel op zijn minst respect tonen voor andere mensen die niet meteen je beste vrienden zijn. Maar helaas is dit op Twitter niet altijd het geval, ik spreek niet alleen uit eigen ervaring. Regelmatig lees je wel iets over een of andere verhitte discussie, 'drama', feministen vs niet-feministen, roddels, mensen die zich ergeren aan mensen die zich aan iets ergeren... De lijst wordt steeds langer en langer.
Ben ik zelf een heilig boontje? Absoluut niet. Ik rij soms ook eens tegen iemand zijn/haar kar, dat gebeurt nu eenmaal wanneer je altijd je ongezouten mening geeft. Is het de bedoeling om mensen te kwetsen? Neen. Hetzelfde geldt voor vele anderen. Eigenlijk lijken we allemaal - qua manier van doen - nogal erg op elkaar, enkel de inhoud is verschillend. Maar volwassen discussies op Twitter zijn enorm zeldzaam. Elke week zie ik persoonlijke beledigingen en verwensingen heen en weer geslingerd worden. Wordt het niet eens tijd dat we allemaal ons ego eens aan de kant zetten?
Nog even volhouden, we zijn er bijna.
Vandaag zijn we 23 november 2013, gisteren nog wat leuke mensen leren kennen. Ik moet zeggen: ik ben niet meer dezelfde persoon als een half jaar geleden. En dat bedoel ik positief. Ik heb geleerd om een beetje uit mijn comfort zone te komen en op een andere manier met mensen om te gaan. Dankzij Twitter heb ik tientallen leuke mensen leren kennen, een hoeraatje voor Twitter als sociaal medium dus! Een lief is er nog niet van gekomen, maar kom. De (vrouwelijke) aandacht die je als kattenkop krijgt, maakt al veel goed.
Hier zit ik dan, Twezuske met zijn 1380 volgers. Een mooi getal. Maar maakt dat mij gelukkig? Neen. Als afsluiter geef ik jullie de raad mee: neem jezelf en al de rest toch niet altijd zo serieus, durf eens een flauw grapje te maken (#deefgtm). Durf eens lief te zijn tegen een onbekende. Je weet nooit of deze later een van je beste vrienden wordt. Ik was ooit eens vriendelijk tegen enkele onbekenden met een rare naam en een vreemde ava. En raad eens?
Tae-Yoon / Twezus
Abonneren op:
Posts (Atom)