Hey.
We zagen elkaar voor het laatst in een discotheek, zo'n half jaar geleden. Niet dat ons oogcontact echt de moeite was. Wat zal het zijn geweest, 2-3 seconden? Er was een tijd dat mijn binnenste een sprongetje maakte wanneer ik je zag. Of maak van dat sprongetje maar een dubbele salto met driedubbele schroef, zo eentje waar elke jury spontaan een natte broek van krijgt. Maar tijden veranderen. Helaas was dat bij ons ook het geval.
Ach, het was een mooie periode in mijn jonge leven, ook al zagen we elkaar niet vaak. Door jou heb ik geleerd van elke seconde die je met iemand spendeert te genieten. Je hebt altijd gezegd dat ik geen vrolijke Frans was toen je me leerde kennen. Dat is ook zo, ik was toen niet 100% gelukkig. Is het nu dan zoveel beter? Neen, maar je hebt me wel al die tijd gelukkig gemaakt en dát is nu juist het belangrijkste. Het deed pijn toen je wegging, maar zonder jou was heel die periode daarvoor waarschijnlijk veel slechter geweest.
Ja, ik mis je nog elke dag. Ik zou liegen als ik het tegenovergestelde zou beweren. Maar tegelijk besef ik dat die tijd ook nooit meer terug zal komen. Er zijn al genoeg tranen om gelaten en die zoute druppels hebben ook bitter weinig kunnen veranderen. De toekomst ligt voor mij, niet achter mij. We zijn elkaars verleden, niet elkaars toekomst. In elke relatie zijn er wel problemen, maar wij konden de onze niet oplossen. Dan is het inderdaad beter om er een punt achter te zetten. Jouw vertrek was voor ons misschien wel noodzakelijk om betere mensen te kunnen worden.
Ook al is het nu veel te laat: bedankt voor alles.
Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan.
Tae-Yoon
(Ja, ik weet dat ze dit nooit zal lezen! Ik praat dan wel gewoon tegen mezelf.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten