Geen weg terug?

Lieve moeder en vader,

Ik ben het, jullie 24-jarige zoon. Misschien herinneren jullie me nog wel, misschien ook niet. Tenslotte hebben we elkaar maar enkele weken 'gekend'. Dit is een beetje raar, want jullie kunnen uiteraard geen Nederlands lezen en ik kan geen letter Koreaans schrijven. En net zoals bij mijn vorige blogbericht zal de geadresseerde persoon (in dit geval 2 zelfs) dit nooit te zien krijgen. Er zit waarschijnlijk totaal geen logica in, maar ik moet het toch ergens kwijt. Bij deze richt ik me voor het eerst eens tot jullie, en niet tot die gekke mensen op Twitter of Facebook.

Morgen is het weeral kerstavond, de kans dat we dit alweer zonder elkaar zullen vieren wordt geschat op een ruwe 100%. We hebben dit ook nooit samen gevierd, net zoals honderden andere feestjes. In feite hebben we niet echt veel tijd samen gespendeerd, hé? Als klein kind heb ik jullie vaak verwenst omdat jullie mij hebben afgestaan. Nu weet ik gelukkig beter, geen enkele normale ouder doet dat voor zijn/haar plezier. Ik besef al enkele jaren dat het allemaal jullie schuld niet was, niemands schuld eigenlijk. Ik moet niemand iets vergeven omdat er ook niets te vergeven valt.

Ik krijg bijna wekelijks de vraag of ik jullie ken. Wanneer ik hier negatief op antwoord, vraagt men of ik jullie dan ooit wil kennen. Het antwoord op beide vragen luidt: "nee". Waarom niet? Ik heb hier in België al een familie, hier hoor ik thuis. Momenteel weet ik ook niet wát ik nu juist mis. Ja, er ontbreekt een klein stukje in mijn leven. Maar wat als ik er ooit mee geconfronteerd word, zou ik het dan kunnen loslaten? En zouden jullie wel het kind willen zien dat jullie al een keer hebben moeten loslaten? Per ontbrekend antwoord is er ook geen nieuw probleem dat zich kan stellen, dus laat ik het maar liever zo...

Versta mij niet verkeerd, ik vind het jammer dat we niet samen zijn gebleven. Net als zovele andere gezinnen hadden wij ook een kans moeten krijgen op een leven met elkaar. Maar helaas waren jullie te arm om voor mij te zorgen. Soms is het zelfs ironisch dat ik op de dag van vandaag niet weet wat te doen met het geld in mijn portefeuille. Jullie hebben me de kans gegeven om een leven met materiële rijkdom te hebben, iets waar jullie zelf alleen maar van hadden kunnen dromen. Maar jullie konden even goed voor jullie eigen geluk kiezen en mij bij jullie houden, weliswaar zonder al te goede levenskansen. Vanaf deze kerst ga ik jullie dankbaar zijn voor jullie offer. Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd.

Bedankt voor de kans die jullie mij hebben gegeven.

Jullie zoon,

Tae-Yoon