Twitteraar van de week: Ann Wuyts (@DiamondCityLove)

Leeftijd: 29
Woonplaats: Wilrijk
Beroep: Commercial Trade Manager bij Mediterranean Shipping Company
Lievelingseten: alles met veel calorieën, bij voorkeur een Bicky Cheese
Lievelingsplaat: The Dock of the Bay van Otis Redding
Favoriete plekken: Hong Kong, Bali

Facebook: Ann Wuyts
Instagram: DiamondCityLove
Snapchat: DiamondCityLove 


Waarom ben jij destijds met een Twitteraccount begonnen?  

Zoals het een Antwerps huppeltrientje betaamt ben ik destijds met een Twitteraccount begonnen om modebloggers en celebrities te volgen. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat het zou transformeren in zo’n tijdrovende hobby! 

Waarover tweet je zoal? 

Ik heb veel te weinig tijd en zin om de actualiteit op de voet te volgen, dus ik tweet voornamelijk over mijn eigen avonturen en stommiteiten. Ik vind dat vooraleer je met iemand anders mag lachen, je in de eerste plaats met jezelf moet kunnen lachen. Daarnaast probeer ik om ellenlange conversaties op Twitter te vermijden, want Twitter is geen chatbox. 

Beschrijf je job eens. 

Ik ben binnen MSC Belgium commercieel verantwoordelijk voor importverschepingen vanuit het Verre Oosten. Dat wil zeggen dat ik enerzijds een outside sales-functie combineer met het aansturen van een inside sales team. Het is een drukke job met heel wat verantwoordelijkheid, maar ik doe het wel graag. Bovendien krijg ik de kans om regelmatig te reizen; zo ben ik al op geweldige plekken geweest waar ik anders waarschijnlijk nooit zou komen. 

Weten je collega's op het werk van je account? 

Ik heb ervoor geopteerd om geen anoniem account te nemen, dus ik heb niet kunnen vermijden dat collega’s (en zelfs klanten!) mijn account hebben gevonden. Binnen onze firma sta ik zelfs een beetje bekend als social media expert, hoewel dat toch wel wat te veel eer is… Dat collega’s en klanten mijn account kennen, beperkt me wel een beetje in de onzin die ik online gooi, maar dat is misschien niet per se een nadeel! 

Wat vind je leuk en minder leuk aan Twitter? 

Wanneer je wat ouder wordt vernauwt de cirkel van mensen met wie je in contact komt. Dat beperkt zich dan eerder tot mensen die dezelfde achtergrond hebben als jezelf: studiegenoten, collega’s, klanten, je familie, … Via Twitter kom ik ook in contact met mensen die een andere opleiding hebben gehad dan ik of die een andere politieke partij steunen, etc. Dat helpt me om bepaalde zaken eens vanuit een ander standpunt te bekijken en dat kan alleen maar positief zijn.

Ik heb via Twitter ook enkele nieuwe mensen leren kennen: enerzijds vriendschappen die helaas weer ten onder zijn gegaan, maar anderzijds ook mensen die ik intussen tot mijn real life vrienden reken. In die zin verschilt Twitter niet zoveel van het echte leven! 

Je bent verloofd, waarvoor proficiat en 100 eenhoorns die regenbogen schijten. Wanneer is de bruiloft? 

Binnen minder dan een maand (OMG!), namelijk op 11 april 2015. En ja, zoals het een echte social media addict betaamt hebben we een hashtag: #MrMrsWouters! 

Zag je het aankomen? 

Ik had wel gedacht dat het er tijdens die vakantie in Griekenland van zou komen, maar op het moment zelf is de wederhelft er toch nog in geslaagd me compleet te verrassen. 

Als echte Garry Hagger-fan moet ik nu de vraag stellen: was dat het allermooiste moment? 

Je hoort altijd wel dat zo’n moment onbeschrijflijk mooi is, dat zowel heer als dame tranen met tuiten huilen en dat het strijkerskwartet in hun hoofden 'Isn’t she lovely' speelt terwijl ze samen de zonsondergang tegemoet wandelen… Helaas zit ik zo niet in elkaar. Ik ben geen overmatig romantisch type en ik heb mijn eigen 'mooiste moment' dan ook vakkundig de nek omgedraaid door moppen te beginnen tappen en de poepnerveuze wederhelft erop te wijzen dat hij het doosje met de ring ondersteboven vast had. Tja… 

Ik heb eens op internet liggen rondneuzen. Blijkbaar was je vroeger een fervent danseres. 

Als twenty-something was ik inderdaad competitief danser, voornamelijk in teamverband. Ik deed het heel graag, maar vorig jaar heb ik toch moeten besluiten dat 'de jeugd' mij aan het inhalen was. De discipline disco-freestyle, waarin ik actief was, vergt heel wat van je lichaam: je moet in topconditie zijn en je been in je nek kunnen leggen helpt ook om medailles te scoren. Op mijn 28^e ging dat net iets minder vlot en ben ik met pensioen gegaan. Mijn dansmoves beperken zich nu tot mijn living en auto… Ik mis het wel, hoor. Wie weet begin ik ooit nog wel opnieuw, maar dan in een stijl die iets meer aanleunt bij mijn leeftijd. Rolstoeldansen, of zo. 

Ik geef je 3 krantenkoppen. Je mag er 1 uitkiezen en à volonté becommentariëren.

- Aantal militairen op straat van 300 naar 210

- Kim Kardashian helemaal naakt voor de lens, 'nu het nog kan'

- "Mijn vriend was dood, dader rouwde om zijn BMW"

Ik heb het artikel gelezen en uiteraard greep het me aan. Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt wanneer je moeder in een coma belandt en je tegelijk de liefde van je leven moet afgeven. Enorm tragisch, zoiets. Het doet je wel stilstaan bij de gevaren waaraan we onszelf en anderen blootstellen. In alle eerlijkheid, ik heb me ook al schuldig gemaakt aan 'sportief' rijgedrag of rijden terwijl ik net meer dan één glaasje op had. Er is geen enkel excuus voor, dat weet ik maar al te goed.

Maar langs de andere kant wil ik ook realistisch zijn: zo’n verhaal als dit grijpt ons even bij de keel, maar het effect is in realiteit snel uitgewerkt… We gaan zo op in ons eigen leventje dat we binnenkort weer allemaal vrolijk te snel en te beschonken gaan rijden… Dus zo’n verhalen moeten aandacht blijven krijgen. Gedeeld worden en nog eens gedeeld worden, tot we het allemaal begrepen hebben

Zijn er bepaalde dingen in je leven gebeurd waar je spijt van hebt?

Op zich mag ik heel tevreden zijn met mijn leven: ik ben nog geen dertig en ik heb een mooie job, een geweldige man, een mooi huis en auto, een familie waarin iedereen min of meer gezond is en fijne vrienden. Ik kan dus niet echt zeggen dat ik ergens diep spijt van heb. Als ik toch iets zou moeten kiezen, zou ik willen dat ik niet altijd zo over alles zou nadenken. Als ik mezelf eens wat vaker zou toestaan om mijn yolo-factor te verhogen, zou ik vast wat meer leuke dingen meemaken.

Tot slot: had je 10 miljoen, wat zou jij dan doen? 

Naar het conservatorium gaan voor zang, fluit en piano, Spaans en Italiaans leren, een miljoen kinderen maken en een nanny inhuren, een mooi huis bouwen en Frank De Boosere verplichten om een weermachine in elkaar te flansen die de Belgische kust een tropisch microklimaat bezorgt. In een notendop.